Kent Coda – Leyla

Nemli, sakin, rutin bir İzmir akşamında
Aşık olmuştum Leyla diye bir kıza
Herkes kendi keyfinde eski iskelede
Hüzün var, bir yudum çekerken gözlerinde

Leyla, yine çalıyor şarkın eski radyoda
Sarıyor ipekten bir ses
Leyla, içiyorum ardından eski yıllara
Çalıyor o şarkı son kez

Apartmanlar diktiler artık her karış toprağa
Yıktılar iskeleyi doldurdular denizi
Görmez oldum Leyla’yı ne haber ne duyan
Yıllar geçse bile, aklımdan çıkmayan

Leyla, yine çalıyor şarkın eski radyoda
Sarıyor ipekten bir ses
Leyla, içiyorum ardından eski yıllara
Çalıyor o şarkı son kez

Bir akşam bulmuşlar Leyla’yı kanlar içinde
Elinde günlüğü, kesik bilekleri
Umudunu kestiği bir yaşam çizmiş yapraklara
Kanatsız martılar, yüzsüz korkuluklar
Koparmış birkaç sayfayı, son bir söz sadece
Söyle yazmış:
Artık kapkara, İzmir kapkara

Leyla, huzurunu buldu, onbeş yaşında
Adına bir şarkı var artık
Leyla…